Prem Kavita

आधी आपलं...
भेटणं बंद झालं
मग स्वप्न पाहयला डोळ्यांचं
मिटणं बंद झालं...
चंद्रशेखर गोखले

Jivapad prem...

Suprabhat....

Savli sarkhe Mitra... सावली सारखे मित्र

प्रेम

माउली नंतर समाधी नाही | तुकोबा नंतर वैकुंठ गमन नाही |
शिवराया नंतर छत्रपती नाही |
गंधर्वा नंतर गाणं नाही |
माशा नंतर पोहणं नाही |
रामा नंतर आचरण नाही |
रावना नंतर श्रीमंती नाही |
गरुडा नंतर भरारी नाही |
मेघा नंतर उदारता नाही |
कर्णा नंतर औदार्य नाही |
साधु नंतर कृपा नाही |
देवा नंतर आशिर्वाद नाही | आई नंतर प्रेम नाही |
मृत्यू नंतर भय नाही |
नर देहा नंतर पुन्हा देह नाही |

आणि जिवन जगताना हे मि कधीच विसरत नाही,

म्हणून चांगलं वागता आलं
नाही तरी चालेल पण ; जाणीवपुर्वक वाईट
कधीच वागत नाही. ||

Mitra... मित्र ...

Subh Sakal ... शुभ सकाळ ...

Maran... मरण ...

Prem... प्रेम ...

Mitra.... मित्र ...

पाहटेला क्षितिजावर....
चांदण्यांचा गाव
आणि कुशीत येताना तुझा
झोपेत असल्याचा आव...
चंद्रशेखर गोखले

आठवणींचे कोष उलगडताना
किती खोलवर सापडलास तू ,
मीच जिथपर्यंत पोहचले नव्हते
तिथपर्यंत कसा पोहचलास तू ?

Aanand... आनंद

तुझ्या गालावरची खळी..

चॉकलेटच्या कागदानी काढली हळूच खोडी,
आठवली आपल्यातली चोरटी देणीघेणी,
प्रत्येक वेळी हसताना तू हळूच मान वळवायची,
तुझ्या गालावरची खळी मला रोज प्रेमात पाडायची...

ओठ बोलण्याआधी तुझे डोळेच सगळ बोलायचे,
पापण्यांच्या आडून मला हलकेच चिडवायचे,
मिटल्या डोळ्यांपुढेही तुझीच रूपे फेर धरायची
तुझ्या गालावरची खळी मला रोज प्रेमात पाडायची...

ठरवायचो स्वत:शी, नाहीच तिथे बघायचं..
माझ्या निर्धारच बळ दहा मिनिटही नाही टिकायचं,
किती नाही म्हंटल  तरी आपसूक नजर वळायची,
तुझ्या गालावरची खळी मला रोज प्रेमात पाडायची...

माझ्या स्वप्नातली तू आजही तशीच आहेस...
शेवटच चॉकलेट मनात आजही जपल आहे,
माहित आहे मला आता नाही वाट पाहायची,
कारण ती खळी आता पुन्हा नाही दिसायची,
जी मला रोज रोज तुझ्या प्रेमात पाडायची....
तुझ्या गालावरची खळी.... 

मोनीष शेखर चौबळ

सुप्रभात आजचा रविवार तुमचा अत्यंत आनंदमयी जावो

स्वच्छ पाण्याचा जसा तळ दिसत असला ना की,
पाण्यात उतरण्याची भीती वाटत नाही.

तसंच माणसाच्या बाबतीत असतं त्याच्या मनाचा तळ समजला की, त्याच्या सहवासाची भीती वाटत नाही...आणि नातंही स्वच्छ वाटू लागतं...!!

अंगठी अनामिकेत का ???

विवाह निश्चित झाल्याची खूण म्हणून वाग्दत्त वधू आणि वर एकमेकांच्या अनामिकेत
अंगठी घालतात.
ही अंगठी अनामिकेतच
का घालतात? दुसऱ्या बोटात का नाही घालत?

एका तत्त्ववेत्त्याची ही एक सुरेख मांडणी पाहा ....
.
.
त्याच्या मते, आपला हात म्हणजे दहा बोटे. हे एक कुटुंब.

त्यातील अंगठा हे आपल्या आई-वडिलांचे प्रतीक.

अंगठ्याजवळचे बोट आपल्या भावंडांचे प्रतीक.

मधले बोट म्हणजे आपण स्वत:

चौथे अनामिका... म्हणजे आपला जोडीदार,

तर करंगळी म्हणजे आपली अपत्ये.

ही झाली गृहीतकं.
आता पाहू या कुटुंबातील
या घटकांशी आपली नाती कशी आहेत
ती.

हाताचे तळवे नमस्काराप्रमाणे जोडा.

मधली बोटे दुमडून बाकी बोटांची फक्त वरची टोकं जुळवा. आता प्रथम अंगठे एकमेकांपासून दूर करा. ते उघडता येतील. कारण आई-वडील काही जन्मभर लाभत
नाहीत. कधी ना कधी ते
आपल्याला सोडून जातात.
.
.
अंगठे मिटवून त्याच्या शेजारील बोटे उघडा. तीही उघडतील. कारण भावंड त्यांना त्यांची कुटुंबं आहेत. स्वत-ची आयुष्यं आहेत.
.
.
आता ती बोटं जुळवून
आपल्या करंगळ्या उघडा. त्याही उघडतील. कारण तुमची मुलं मोठी झाल्यानंतर घरटं सोडून भरारी घेणारच आहेत.
.
.
आता करंगळ्या मिटा आणि अनामिका एकमेकांपासून वेगळ्या करा.

आश्चर्य वाटेल; पण त्या वेगळ्या होत नाहीत. कारण जोडीदार, म्हणजे
पती-पत्नी आयुष्यभरासाठी एकत्र राहणार असतात.
ते सुखात आणि दुखातही एकमेकांना साथ देतात...!

Nashib.... नशीब...